روزه و آزادی از توهم

::: بل الرفیق الاعلی :::

ماه رمضان فرا رسیده است.بعضی با فرا رسیدن این ماه چنان که باید آن را جدی نمی گیرند وآن را مانعی بر سر فعالیت های روز مره وباعث ضعف قوای بدنی می دانند.چنان چه تبلیغات های خارجی و داخلی به این موضوع دامن می زنند.

همه ی انسان ها عاشق اند،یک نوع احساس غربت نسبت به معشوق در ذات هر انسانی وجود دارد.هر کسی به شکل های مختلف  به دنبال پاسخگویی به این نیاز است.

ممکن است کسی راه رسیدن به خدا را با غفلت و توهم  در پیش گیرد.غفلت وتوهم یک بیماری بدون درداند.چنان چه یک بیماری همراه با درد باشدانسان در صدد رفع آن بیماری بر می آید اما اگر آن بیماری درد نداشت،ممکن است آن بیماری انسان را به کام مرگ نیز بنشاند.تمام بیماری های قلبی وروحی وخصوصا غفلت زدگی همه از بیماری های بدون درد اند.در غفلت این گونه نیست که که نفس بدون مقدمه انسان را به گناه بکشاند بلکه از حق به عنوان مقدمه استفاده کرده وعمل خویش را اعمال می کند،مانند کسی که راه رسیدن به خدا را کشت وکشتار می داند.

عدم شوق وشادی نسبت به دینداری نه آن است که دینداری چیز زائدی برای انسان باشد وانسان در طلب آن نباشد،بلکه آن از نتایج غفلت وتوهماست.توهمی که زیبا را زشت وزشت را زیبا نشان می دهد،حق را باطل وباطل را حق جلوه می دهد ودر یک کلمه دروغ راست نماست.

حال به رابطه ی غفلت وتوهم باروزه می پردازیم.

یکی از عواملی که باعث غفلت انسان می شودشکم پر است و در سطح کلان،دنیا پرستی است.

اگر روح نیاز به شادی ونشاط وآرامش دارد،بهترین راه برای رسیدن به این نیاز توجه به حقیقت اولیه خود است،که برای رسیدن به آن انسان مجبور است از توجهش به این دنیا و خصوصا بدنش بکاهد تا در اثر این کاهش توجه به بدن،توجهش به عالم غیب وملکوت رو بیاورد.

.:.نکته .:.

در این نوشته ها  ورویاتی که ذکر می شود منظور از گرسنگی و بی توجهی به بدن، آن نیست که بگویید خب پس دیگر غذا هم نباید بخوریم،خیر بلکه باید به اندازه ای که شریعت از آن یاد کرده است به بدنمان توجه کنیم چرا که روح انسان نسبت به جسمش حق ودِینی به گردن دارد،حتی در هنگامی که روح می خواهد از تن جدا شود«مرگ»با آن که دیگر به آن احتیاجی ندارد ولی یک نحو تعلق به بدن در روح وجود دارد،که گذاشتن لحد وقوانینی که برای چگونگی قرار دادن جسد در قبر وجود دارد همه به توجه روح به بدن بر می گردد.

نکاتی در مورد روزه و ماه مبارک رمضان:

الف) لازم به ذکر است که باید در این ماه از خدا انتظار زیادی داشت،اگر انسان زیرک باشد،برای تامین دنیا وآخرتش ،از خدا ، خدا را می خواهد.

ب) گرسنگی یک پذیرایی مقّدس:

به این داستان توجه کنید:

در زمان یکی از پیامبران گذشته، در یک شب سه نفر از مومنین درمسافرتی در محلی گیر کردند وراه به جایی نبردند.نه محلی برای استراحت ونه قوت وغذایی.بالاخره یکی از آن ها گفت:من این جا یک آشنای دوری دارم،می روم شاید بتوانم امشب سربار او بشوم.دیگری فکر کرد ویادش آمد یک همکاری اینجا دارد،گفت:می روم شاید بشود امشب را مهمان او باشم.سومی هر چه فکر کرد چیزی به ذهنش خطور نکرد وگفت:ما هم می رویم مسجد ومیهمان خدا می شویم.

فردا صبح که آمدند تا سفر را ادامه دهند،آن دو نفر از خوبی های طعامی که در شب خوردندواز نوع پذیرایی ها صحبت کردند،ولی سومی گفت:حقیقتش ما میهمان خدا شدیم ولی تا صبح گرسنگی کشیدیم.

به پیامبرآن زمان ندا رسید برو وبهاین مومن بگو،حقیقتا ما میزبانی تو را پذیرفتیم،وپذیرفتیم که تو میهمان ما باشی،ولی هر چه گشتیم خورشت وطعامی بهتر از گرسنگی نبود که باآن از تو پذیرایی کنیم،یعنی گرسنگی یک پذیرایی مقدس است،زیرا همان طور که گفته شد از توجه به بدن کاسته وتوجه به غیب بیشتر می شود.

پ)اولین چیزی که انسان با روزه از دست آن راحت می شود،رهایی نسبت به همه نوع شهوت است.

ت)آزادی از وهم:

قدیمی ها قصه ی عبرت آموزی دارند،می گویند:

بین یک مار ویک زنبور مکالمه ای صورت گرفت،زنبور ادعا کرد زهر من کشنده تر است ولی چون هیکلم کوچک تر است آدم ها باورشان نمی آید که زهر من می میراند وچون مردن را به خودشان القا نمی کنند،زهر من تاثیر واقعی اش را نمی کندو این ترس مردم از هیکل توست که مردم را می کشد ونه زهر تو.بالاخره بنا شد برای اثبات ادعای زنبور برنامه ای ترتیب دهند.قرار بر این شد هر دو بروند در باغی کمین کنندتا وقتی که باغبان آمد وانگشت خود را داخل کلون کرد که در را باز کند.روز اول مار انگشت باغبان را نیش زد و زنبور بیرون پرید وروز دوم کار را بر عکس کردند،همین کار را کردند.در روز اول با غبان یک مرتبه حس کرد چیزی دستش را گزید،دستش را بیرون آورد دید زنبوری پر زد ورفت،کمی مقاومت کرده ودستش را مکید ورفت دنبال کارش.

روز بعد زنبور نیش زد ومار خودش را از سوراخ نشان داد،باغبان فریاد زد،وای مار دستم را گزید،وبیهوش شد.

با بیان این داستان می خواهیم عرض کنیم،بعضی ها از ترس گرسنگی می میرند نه این که گرسنگی آزارشان دهد،بلکه سیری آزارشان می دهد،ولی متوجه نیستند.ماه رمضان فرصت خوبی است تابه انسان ثابت شود چه قدر با گرسنگی می توان روح را متعالی کرد.

نفس انسان موجودی مجرد ومتعالی استولذا قدرت بی کرانی دارد ولی چون اسیر بدن است برای ما آن قدرت ظهور ندارد.نمونه آن قدرت فراوان حضرت علی علیه السلام است.همه مردم هم عصر آن حضرتمتعجب بودند که ایشان با این غذای کم این همه نیرو را از کجا دارد؟پس روزه می تواند همین را به شما ثابت کند که میتوانید به غیب قدرتمند خود وصل شوید.

امید واریم که این سرور وشادی از خود وارستن،به آن انتهای وارستگی برسد و در این ماه به موفقیت کامل دست یابد.

"منبع"

روزه،دریچه ای به عالم معنا

اثر:اصغر طاهر زاده